In the recently published discussion document by the African Centre for Biodiversity titled, The Arusha Protocol and Regulations: Institutionalising UPOV 1991 in African seed systems & laws, authors Linzi Lewis and Mariam Mayet attempt to provide an updated, and holistic critique of the Arusha Protocol for the Protection of New Varieties of Plants read together with its operationalising Regulations: Regulations for Implementing the Arusha Protocol for the Protection of New Varieties of Plants Within the Framework of the African Regional Intellectual Property Organisation (ARIPO).

This regional framework is part of on-going efforts in Africa to harmonise seed laws intended to expedite trade and seed production of commercially-bred seed varieties for the benefit of multinational seed companies. It is part of the legal and institutional architecture designed to facilitate the transformation of African agriculture from peasant-based to an inherently inequitable, and ecologically unsustainable agricultural model, based on an out-dated Green Revolution/ industrial agricultural model. It is a mechanism designed to coerce African countries into joining UPOV 1991, a restrictive and inflexible international legal regime that grants extremely strong intellectual property rights to commercial breeders and undermines farmers’ rights.

Despite the unfailing advocacy work by African civil society groups, who have made small gains in the Protocol and Regulations, the scope of breeder’s rights provided for, vastly extends the rights of the breeders and severely restricts the scope of small-scale farmer breeders to innovate using protected varieties. There is no explicit provision in the Protocol that allows smallholder farmers to freely exchange and sell farm-saved seed of protected varieties, including engaging in local rural trade, a practice that underpins agricultural systems in ARIPO countries.

The exemptions to breeders’ rights as set out in Article 22 of the Protocol, create a great deal of uncertainty. Regarding the first exemption, the Regulations fail to provide a definition for “private and non-commercial”. It is important that broad definitions are applied to “private and non-commercial” in order to ensure that small holder farmers and their seed systems that are intricately connected to smallholder production as well as the sale of surplus harvest in local markets, are excluded from the scope of the breeders’ right.

Regarding the second exemption, the protocol specifies that small- and large-scale commercial farmers will need to pay remuneration when reusing farm saved seed, yet fails to differentiate and define small- and large-scale commercial farmers. This may put these small scale commercial farmers at an economic disadvantage to farmers in Europe for example, which has broader definitions related to exemptions for small scale commercial farmers.

In light of this restrictive, inflexible and centralised PVP system, we urge ARIPO member states to refrain from ratifying the Arusha Protocol. In our research, we also outline many important concepts and definitions that have not yet to be made, rendering the Protocol un-implementable. It is thus our view that the Protocol and Regulations are not ripe for signature and ratification. As it stands, the Arusha Protocol and Regulations will only lock African countries into a UPOV 1991 system, to the detriment of their seed, agricultural and food systems, with no perceived or foreseeable benefit. Most ARIPO member states are LDCs, many of which fought for the leniency provided for by the WTO-TRIPS. They should use the time and flexibility provided to them develop a suitable sui generis PVP system, that is equitable and balances breeders’ and farmers’ rights, taking into account the African Model Legislation for the Protection of the Rights of Local Communities, Farmer and Breeders, and
for the Regulation of Access to Biological Resources, endorsed by the Heads of the then Organisation of African Unity in 1998.

Download the English version here and see below for Swahili, Portuguese and French version.


Swahili

Itifaki na Kanuni za Arusha: Kutaasisisha Muungano wa Kulinda Aina za Mimea(UPOV 1991) katika Mifumo na Sheria za Mbegu za Afrika

Katika waraka wa majadiliano uliochapishwa hivi karibuni na Kituo cha Afrika cha Bioanuwai wenye jina: Itifaki na Kanuni za Arusha: Kutaasisisha Muungano wa Kulinda Aina za Mimea (UPOV 1991) katika Mifumo na Sheria za Mbegu za Afrika, watunzi Linzi Lewis na Mariam Mayet wanajaribu kutoa mapitio yaliyohuishwa na ya jumla ya Itifaki ya Arusha kwa Ulinzi wa Aina Mpya za Mimea inayosomwa pamoja na Kanuni zake za Utekelezaji: Kanuni za Kutekeleza Itifaki ya Arusha kwa Ulinzi wa Mimea Ndani ya Muundo wa Shirika la Haki miliki za kitaaluma la Kanda ya Afrika (ARIPO).

Hii Itifaki ya kikanda ni sehemu ya juhudi zinazoendelea za kusawazisha sheria za mbegu zenye lengo la kufanya biashara na uzalishaji wa mbegu ambazo zimezalishwa kibiashara kwa manufaa ya makampuni ya mbegu ya kimataifa. Ni sehemu ya muundo wa kisheria na kitaasisi uliobuniwa kuwezesha mageuzi ya kilimo cha Kiafrika kutoka misingi ya mkulima mdogo kwenda kwenye mfumo ambao hauna usawa, na usio endelevu kiekolojia unaotokana na mfumo wa kizamani wa Mapinduzi ya Kijani/kilimo cha viwanda. Ni mbinu iliyobuniwa ya kuzilazimisha nchi za Kiafrika kujiunga na Muungano wa Kulinda Aina za Mimea (UPOV 1991), muundo wa kisheria wa kimataifa wenye udhibiti na msimamo mkali ambao unatoa haki thabiti za haki miliki za kitaalamu kwa wagunduzi wa mbegu za kibiashara na kudhoofisha haki za wakulima.

Licha ya kazi ya utetezi isiyoshindwa ya asasi za kiraia za Kiafrika, ambazo zimepata mafanikio kidogo katika Itifaki na Kanuni, wigo wa haki za mgunduzi wa mbegu zilizotolewa, zinaendeleza sana haki za wagunduzi na kuzuia vikali wigo wa wakulima wadogo ambao ni wagunduzi kufanya ubunifu kwa kutumia aina ya mbegu zilizolindwa. Hakuna kifungu mahususi katika Itifaki ambacho kinawaruhusu wakulima wadogo kubadilishana kwa uhuru na kuuza mbegu zitokazo shambani za aina zilizolindwa, pamoja na kujishughulisha katika biashara vijijini, utaratibu ambao ndiyo sehemu kuu ya mifumo ya kilimo katika nchi za ARIPO.

Misamaha kwa haki za wagunduzi kama zilivyoainishwa katika Ibara 22 ya Itifaki, inajenga wasiwasi mkubwa. Kuhusu msamaha wa kwanza, Kanuni zinashindwa kutoa ufafanuzi wa “binafsi na isiyo ya biashara”. Ni muhimu kwamba ufafanuzi mpana unatumika kwa “binafsi na isiyo ya biashara” ili kuhakikisha kwamba wakulima wadogo na mifumo yao ya mbegu ambayo imeunganishwa kwenye uzalishaji wa mkulima mdogo pia na mauzo ya mavuno ya ziada katika masoko ya wenyeji, kwamba yanatengwa kutoka kwenye wigo wa haki za wazalishaji.

Kuhusu msamaha wa pili, Itifaki inaainisha kwamba wakulima wa kibiashara wadogo na wakubwa watahitaji kulipa tozo wakati wanarudia kutumia mbegu zilizohifadhiwa kutoka shambani, lakini inashindwa kutofautisha na kufafanua kati ya mkulima mdogo na mkulima mkubwa wa kibiashara. Hii inaweza kuwaweka wakulima wadogo katika madhara ya kiuchumi ukilinganisha na wakulima wa Ulaya kwa mfano, ambao wana ufafanuzi mpana zaidi kuhusiana na misamaha kwa wakulima wadogo wa kibiashara.

Kutokana na mfumo huu wa Kulinda Aina za Mimea (PVP) ambao una udhibiti mkali, usiobadilika na uliohodhi mamlaka, tunazitaka nchi wanachama wa ARIPO kuikataa na kutotia sahihi Itifaki ya Arusha. Katika utafiti wetu, pia tumeelezea dhana nyingi muhimu na ufafanuzi ambao bado haujafanyika, hivyo kufanya Itifaki isitekelezeke. Hivyo basi, ni maoni yetu kwamba Itifaki na Kanuni zake haziko tayari kwa ajili ya kuwekwa saini na kuridhia. Kama ilivyo, Itifaki ya Arusha na Kanuni zake itazifunga nchi za Afrika katika Muungano wa Kulinda Aina za Mbegu (UPOV 1991), wakati ikiathiri mifumo yao ya mbegu, mifumo ya kilimo na chakula, huku kukiwa hakuna manufaa yanayoonekana wala kutarajiwa. Nchi nyingi wanachama wa ARIPO ni nchi zilizo na maendeleo duni zaidi duniani, nyingi kati yao zilipigania kupata msamaha uliotolewa na Shirika la Biashara Duniani (WTO-TRIPS). Zinapaswa kutumia muda na uwezo wa kunyumbuka waliopewa ili kujenga mfumo wa kulinda aina ya mbegu utakaowafaa, ambao ni wa haki na unaotoa urari kwa haki za wagunduzi na wakulima, unaozingatia Sheria ya Mfano ya Afrika kwa ajili ya Kulinda Haki za Wenyeji, Wakulima na Wagunduzi wa mbegu, na Kanuni za Upatikanaji wa Rasilimali za Kibaiolojia, zilizoridhiwa na Wakuu wa iliyokuwa Shirika la Umoja wa Afrika mwaka 1998.


French

Le protocole et les règlements d’Arusha : l’institutionnalisation d’UPOV 1991 au sein des lois et systèmes semenciers africains

Dans le document de discussion récemment publié par le Centre africain pour la biodiversité, intitulé « Le protocole et les règlements d’Arusha : l’institutionnalisation d’UPOV 1991 au sein des lois et systèmes semenciers africains », les auteures Linzi Lewis et Mariam Mayet du Centre africain pour la biodiversité (ACB) proposent une critique d’ensemble et actualisée du Protocole d’Arusha pour la protection de nouvelles obtentions végétales, lu conjointement aux règlements de mise en application du protocole : les Règlements d’exécution du protocole d’Arusha pour la protection de nouvelles variétés végétales, dans le cadre de l’Organisation régionale africaine de la propriété intellectuelle (ARIPO).

Ce cadre régional figure parmi les efforts continus en Afrique visant à harmoniser les lois semencières pour assurer une commercialisation et une production semencière aisée et rapide de variétés de semences multipliées à des fins commerciales, au profit des sociétés semencières multinationales. Il s’inscrit également dans un cadre juridique et institutionnel conçu pour faciliter la transformation de l’agriculture africaine, basée sur la paysannerie, vers un modèle agricole intrinsèquement inéquitable et écologiquement non durable, basé sur un modèle de Révolution Verte/d’agriculture industrielle obsolète. Ce mécanisme a été conçu pour contraindre les pays africains à devenir signataires de l’UPOV 1991, un régime légal international restrictif et inflexible octroyant des droits de propriété intellectuelle extrêmement importants aux sélectionneurs commerciaux et qui sapent les droits paysans.

En dépit du travail de plaidoyer intarissable accompli par les groupes de la société civile africaine, qui ont remporté quelques petites victoires quant au protocole et à ses règlements d’exécution, la place octroyée par le protocole au droit d’obtenteur se traduit par des droits encore plus importants pour les obtenteurs et des restrictions sévères imposées aux sélectionneurs de petite échelle quant à toute innovation agraire reposant sur des variétés protégées. Le protocole ne comprend aucune disposition explicite qui permette aux petits exploitants agricoles d’échanger et de vendre librement des semences de ferme issues de variétés protégées ou d’entreprendre un commerce rural local, une pratique qui constitue pourtant le fondement des systèmes agricoles au sein des pays de l’ARIPO.

Les exceptions au droit d’obtenteur, telles qu’elles sont présentées en l’article 22 du protocole, sont source de grande incertitude. Concernant la première exception, les règlements ne définissent pas ce à quoi renvoie un usage « privé et non-commercial ». Il est important que des définitions larges soient appliquées à ce qu’un usage « privé et à non-commercial » inclut, afin de s’assurer que les petits exploitants et leurs systèmes semenciers, qui sont intimement liés à la production de petite échelle, ainsi qu’à la vente des surplus de récoltes sur les marchés locaux, soient exclus de la portée du droit d’obtenteur.

Concernant la deuxième exception, le protocole indique que les exploitants commerciaux à grande et à petite échelle devront payer une redevance quand ils recyclent des semences de ferme, mais il ne propose aucune définition et n’opère pas de distinction entre les exploitants commerciaux à grande et ceux à petite échelle. Ceci peut mettre les petits exploitants commerciaux dans une situation de désavantage économique par rapport aux agriculteurs en Europe par exemple, où des définitions plus larges sont appliquées aux exceptions pour les petits exploitants commerciaux.

À la lumière du système restrictif, inflexible et centralisé de POV qu’il sous-tend, nous en appelons aux pays membres de l’ARIPO à ne pas ratifier le protocole d’Arusha. Notre recherche souligne également de nombreux concepts et définitions importants qui restent encore à clarifier, ce qui rend la mise en application du protocole impossible. Selon nous, le protocole et ses règlements ne sont pas prêts à être signés et ratifiés. Inchangés, le protocole et les règlements d’Arusha emmureront les pays africains dans un système d’UPOV 1991, au détriment de leurs systèmes semenciers, agricoles et alimentaires, sans que cela ne présente de quelconques bénéfices perceptibles ou prévisibles. La plupart des États membres de l’ARIPO sont des pays moins avancés, parmi lesquels beaucoup se sont battus pour obtenir la clémence prévue par Accord de l’Organisation mondiale du commerce sur les aspects de la propriété intellectuelle touchant au commerce (les ADPIC). Ils devraient mettre à leur profit le temps et la flexibilité qui leur échoient afin de développer un système de POV sui generis approprié, qui soit équitable et qui permette un équilibre entre les droits des agriculteurs et des obtenteurs, tout en tenant compte de la loi type africaine sur la protection des droits des communautés locales, des agriculteurs et des obtenteurs, et de la Règlementation de l’accès aux ressources biologiques adoptée par l’Organisation de l’unité africaine en 1998.


Portuguese

O Protocolo e Regulamentos de Arusha: Institucionalizando a UPOV 1991 em Sistemas e Leis de sementes Africanas.

No documento de discussão recentemente publicado pelo Centro Africano para a Biodiversidade intitulado, o Protocolo e Regulamentos de Arusha: Institucionalizando a UPOV 1991 em Sistemas e Leis de sementes Africanas, as autoras Linzi Lewis e Mariam Mayet tentam fornecer uma crítica holística e atualizada do Protocolo de Arusha para a proteção de novas variedades de plantas lido em conjunto com os seus Regulamentos operacionais: Regulamentos para a implementação do Protocolo de Arusha para a Proteção de Novas Variedades de Plantas no Âmbito da Organização Africana de Propriedade Intelectual Regional (ARIPO).

O quadro regional faz parte dos esforços contínuos para harmonizar as leis de sementes em África destinadas a acelerar o comércio e a produção de sementes de variedades de sementes produzidas comercialmente em benefício de empresas multinacionais de sementes. Este faz parte da arquitetura jurídica e institucional concebida para facilitar a transformação da agricultura africana baseado no camponeses para um modelo agrícola inerentemente injusto e ecologicamente insustentável, baseado num modelo ultrapassado de Revolução Verde / agrícola industrial. Trata-se de um mecanismo destinado a coagir os países africanos a aderirem à UPOV 1991, um regime jurídico internacional restrito e inflexível que concede direitos de propriedade intelectual extremamente fortes a produtores comerciais e mina os direitos dos agricultores.

Apesar do incansavel trabalho de advocacia desenvolvido por grupos da sociedade civil africanas, que conseguiram influenciar alguns aspectos do Protocolo e Regulamentos, o âmbito dos direitos do melhorador previstos, ampliam de uma forma extensiva os direitos dos melhoradores e restringem severamente o âmbito de melhoramento feito pelos pequenos produtores para inovar usando variedades protegidas. Não existe uma disposição explícita no Protocolo que permite aos pequenos produtores de livremente trocar e vender sementes de variedades protegidas conservadas em viveiros, incluindo o envolvimento no comércio rural local, uma prática que sustenta os sistemas agrícolas nos países da ARIPO.

As isenções aos direitos dos melhoradores, tal como definidas no Artigo 22º do Protocolo, criam uma grande doze de incertezas. Em relação à primeira isenção, os regulamentos não fornecem uma definição para “privado e não comercial”. É importante que se apliquem definições amplas a “privado e não comercial” para garantir que os pequenos produtores e os seus sistemas de sementes que estão intrinsecamente ligados à produção de pequenos produtores, bem como à venda de excedentes nos mercados locais, sejam excluídos do âmbito de aplicação do direito dos melhoradores.

No que diz respeito à segunda isenção, o Protocolo especifica que os agricultores comerciais de pequena e grande escala terão de pagar remuneração aquando da reutilização das sementes conservadas nas machambas ou fazendas agrícola, mas não consegue diferenciar e definir agricultores comerciais de pequena e grande escala. Isto pode remeter estes agricultores comerciais de pequena escala em desvantagem económica para os agricultores na Europa por exemplo, que tem definições mais amplas relacionadas com isenções para os agricultores comerciais de pequena escala.

Considerando este sistema de PVP restritivo, inflexível e centralizado, exortamos os Estados-Membros da ARIPO a absterem-se de ratificar o Protocolo de Arusha. Em nossa pesquisa, também delineamos muitos conceitos importantes e definições que ainda não foram feitas, tornando o Protocolo não implementável. Por conseguinte, é nossa opinião que o Protocolo e os Regulamentos não estão prontos para serem assinados e ratificados. Tal como estão, o Protocolo de Arusha e os Regulamentos só irão prender os países africanos num sistema UPOV 1991, em detrimento das suas sementes, dos seus sistemas agrícolas e alimentares, sem qualquer benefício percebido ou previsível. A maioria dos Estados-Membros da ARIPO são PMD ( Paises em via de Desenvolvimento), muitos dos quais lutaram pela clemência prevista pelo OMC-TRIPS. Deveriam utilizar o tempo e a flexibilidade que lhes são proporcionados para desenvolver um sistema adequado sui generis PVP, que é equitativo e equilibra os direitos dos melhoradores e dos agricultores, considerando a legislação africana modelo para a proteção dos direitos das comunidades locais, Agricultores e Produtores, e para a Regulação do Acesso aos Recursos Biológicos, endossado pelos Chefes da então Organização da Unidade Africana em 1998.